Аз нуқтаи назари услуби тарроҳӣ, корҳое, ки аксаран усулҳои дӯзандагии анъанавиро истифода мебаранд, ба одамон услуби нозук ва содда ё зебо ва бошукӯҳи классикиро медиҳанд, ки ба фарҳанги маъмули либоспӯшии "мӯди зуд" мухолиф аст ва мумкин аст ҳамчун "кӯҳна" номгузорӣ шавад. ва «тағйирнопазир».Бо вуҷуди ин, классикон аксар вақт ба озмоиши вақт тоб оварда метавонанд.Пас аз вақт, онҳо равшантар ва хушбӯйтар мешаванд.Ҳар як асар мисли як духтари орому шево, зиндаву ошиқона, дилчасп ва бемаҳдуд ва ё нафисе, ки насли хандаи пур аз ҳикоят дорад.Чашиданн ин зебой микдори муайяни боришоти умр ва меднати меднатиро талаб мекунад.Бо рушди босуръати иқтисоди Чин, сифати фарҳангии истеъмолкунандагони чинӣ баландтар ва баландтар мешавад.Тарроҳон фазои бештар доранд, то истеъмолкунандагонро барои таҷриба ва дӯст доштани ин зебоии дароз ва мулоим тавассути корҳои худ роҳнамоӣ кунанд.Навоварӣ низ муҳим аст.Бо зуҳури маводи нав, сохторҳои нав ва одатҳои нави пӯшидани мардум, сабки тарҳрезии ҳунарҳои дӯзандагии суннатии чинӣ низ бояд кӯшиш кунад, то бо пешрафти замон унсурҳои замонро илова кунад.Матоъҳо ва лавозимоти нав беохир ба вуҷуд меоянд ва бо истифода аз ҳунарҳои дӯзандагии анъанавии чинӣ услубҳои тарҳрезии навшуда эҷод мешаванд.